Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο, που μου είπε πολλά σοφά λόγια.
Τα κράτησα σαν φυλαχτό.
Κι όταν τα χρειάζομαι είναι η εξήγησή μου σε όλα
αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.
Όταν λοιπόν έκανα κάτι καλό
για κάποιον άνθρωπο, με την σκέψη της ανταπόδοσης, με "μάλωνε".
«Μην ξεγελάς τον
εαυτό σου, ότι κάνεις το κάνεις πρώτα για σένα, για να νιώθεις εσύ καλά. Να
θυμάσαι ότι το κάνεις για το εγώ σου», μου έλεγε…
Τα θυμάμαι ακόμη τα λόγια του…
Κι έτσι έπαψα πια να περιμένω
την αναγνώριση και τον καλό λόγο, από τους ανθρώπους που κάποτε βοήθησα.
Πάντα όμως όταν χρειαζόμουν εγώ βοήθεια, κάποιος άλλος άνθρωπος ήταν
εκεί δίπλα μου και με στήριζε, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη.
Γιατί κάνω αυτό
τον πρόλογο;
Γιατί θέλω να μιλήσω για την αχαριστία.
Μία λέξη που πληγώνει και
πονάει όσο και η προδοσία.
Δίδυμες αδελφές οι δύο τους.
Σαν λαός πάντως έχουμε
διδακτορικό επάνω σ` αυτές τις λέξεις. Όλη μας η ιστορία αυτό λέει.
Απλά με
πληγώνει όταν συμβαίνει γύρω μου, κι ειδικά σε ανθρώπους που εκτιμούσα και που
ξέρουν πόσο πολύ τούς είχα βοηθήσει, κι όμως δεν εκτιμήθηκα όπως
έπρεπε .......
Όχι με την έννοια της ανταπόδοσης, (άλλωστε δεν το έκανα ποτέ, με
γνώμονα του τι θα μου δώσεις) αλλά της προσφοράς.
Και όταν την παίρνανε (την βοήθεια) χωρίς
να δώσουν τίποτα σαν αντάλλαγμα, να αισθάνονται ξαφνικά ότι τα ξέρουν όλα και
το μυαλό τους να παθαίνει βαριάς μορφή αλτσχάιμερ.
Και ξαφνικά ο άνθρωπος που
τούς βοήθησε να περνάει στην λήθη της ιστορίας.