Φθινόπωρο ... Σε νησί διακοπών ...

Ψυχρός ο αγέρας,Τραγούδι πένθιμο σφυρίζει.
Ψυχρή η καρδιά, Στερνά «αντίο» ψιθυρίζει..
Τα φύλλα κίτρινα, Απ’ τα δέντρα πέφτουν σαν μαλλιά, Και ξεσκεπάζουν Μιας καρδερίνας τη φωλιά..
Αφρός το κύμα, Πούμεινε μόνο να θυμάται,Κρύφτηκη η βάρκα Λες και την μοναξιά φοβάται...
Φεύγει ο «ξένος», Φεύγει κι ο φτερωτός μας φίλος, Φεύγουν αγάπες ..........
Και μένει μόνος του κι ο σκύλος..
Άδειοι οι δρόμοι,Το καφενείο κι η ταβέρνα, Βουβές οι νότες, Αραχνιασμένη κι λατέρνα..
Τα ψάρια χάνονται, Τ’ αγκίστρι στο καλάμι μόνο, Πεινάει ο γλάρος, Πρόσωπα αλλιώτικα απ΄τον πόνο.. Κλάμα η βροχή, Τη γη μουσκεύει, που αχνίζει, Τ’ άρωμα χώμα Τη ματαιότητα, που θυμίζει..
Κι εγώ σκυφτός Μες του Φθινόπωρου το χρώμα,Μονολογώ:
«Πόσα Φθινόπωρα ακόμα»;