Ήταν ένα μάλλον μελαγχολικό αλλά και γεμάτο προσμονή για το μέλλον σοκάκι.Το μέρος όπου ποτέ δεν θα έβλεπες πολιτικούς παράγοντες του Πειραιά ή «ευυπόληπτους» και αριστοκρατικούς πολίτες.
Ήταν το απάγγειο των ναυτικών, Ελλήνων και ξένων που λησμονούσαν για λίγο τη θάλασσα ή που ήθελαν να μάθουν νέα για εκείνο το μπάρκο που κάποιος τους είχε σφυρίξει.
Ήταν όμως και το σημείο συνάντησης των πιτσιρικάδων που γνώριζαν ότι κάπου εκεί θα έβρισκαν αυτό που θα τους έκανε «άντρες».
Άλλωστε τα σπίτια της Τρούμπας δεν απείχαν παρά μόνο μερικά λεπτά με τα πόδια. Ζωντανό κομμάτι και εκείνα της ιστορίας αυτού του τόπου.
Οι μυρωδιές από τα πολίτικα φαγητά, συνόδευαν την κουβέντα, το χάζι, τα γέλια ,τις φωνές ή και μόνο το πέρασμα από το σημείο.
Το προσφυγικό στοιχείο, έντονο στην περιοχή και δεν ήταν λίγοι οι Σμυρνιοί που άνοιξαν ένα μαγειρείο εκεί για να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά τους διωγμούς από τις Αλησμόνητες Πατρίδες.
Αφορμή γι’αυτές τις σκέψεις η βόλτα μου στο «Γιαχνί Σοκάκι» του Πειραιά, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα που έμεινε στην ιστορία ακριβώς γιατί συνδύαζε τις μοναδικές γεύσεις της προσφυγιάς με τον ήχο από το μπουζούκι και την «πειραιώτικη» αυθεντικότητα και ντομπροσύνη που υπήρχε παλιά, πολύ παλιά.
Ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα αυτό το μικρό σοκάκι που κρύβει ολόκληρες ιστορίες οι οποίες και το χαρακτήρισαν.
Βρίσκεται στο «Π» που σχηματίζει η οδός Δημοσθένη Πουρή με την Αγίου Σπυρίδωνος και τη Στοά Σπύρου Δουρούπη.
Τις Κυριακές μετά τη λειτουργία, πολύς κόσμος καθόταν δίπλα για ένα ούζο ή κρασί.
Εκεί, αλλά και στη γύρω περιοχή, υπήρχαν δεκάδες οινομαγειρεία που «μεθούσαν» με γεύσεις τους θαμώνες.
Ασφαλώς από την ονομασία καταλαβαίνει κανείς και την… κοινή σπεσιαλιτέ.
Τότε οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών ήταν μάγειροι που είχαν έρθει από τη Μικρά Ασία.
Στο ίδιο σοκάκι υπήρχαν τα ραφτάδικα για τους ναυτικούς αλλά και τα τροχεία.
Αυτά τα τρία είδη των καταστημάτων έδωσαν στην περιοχή το δικό της χαρακτήρα.
Όσον και αν φαίνεται παράξενο, ο χώρος αυτός ήταν μια από τις κυψέλες του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.
Ο ήχος του μπουζουκιού ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Ο Μπάτης κυκλοφορούσε με το μπαγλαμαδάκι και πολλοί άλλοι ρεμπέτες και αν αφήσεις για λίγο τη σκέψη μπορεί και να ακούσεις το μπουζούκι του ακόμη και σήμερα .............
Από το Piraeus news
