Με το σχόλιο μου αυτό, δεν στοχεύω να αναλύσω, ούτε το τι είναι το διαδίκτυο, ούτε το τι δυνατότητες παρέχει στους χρήστες του.
Αυτό για το οποίο θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου, είναι το φαινόμενο των Ανώνυμων σχολιογράφων των blogs.
Υποστηρίζεται η άποψη πως στα blogs o απλός άνθρωπος βρίσκει βήμα να εκφράσει την γνώμη του και πως αυτό από μόνο του είναι καλό.
Δεν θα διαφωνήσω μ’αυτό, έτσι είναι, θα σημειώσω όμως χωρίς να επεκταθώ –αν χρειαστεί θα το κάνω μιά επόμενη φορά- πως για όσους... έχουν κάτι να πουν και θέλουν να το πουν, υπάρχουν και άλλα πολλά βήματα από τα οποία επίσης μπορεί να το κάνει, μόνο που εκεί είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να το κάνει επώνυμα και όχι ανώνυμα.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια ταυτότητα που την αποκαλύπτουμε σε όλες τις περιπτώσεις εκτός εκείνων που η αποκάλυψή της μάς εκθέτει σε κινδύνους, όταν οι πράξεις μας δηλαδή έχουν συνέπειες, τίμημα, κόστος.
Οι λόγοι βέβαια για κάθε περίπτωση είναι ίδιοι, η μη αποκάλυψη του ποιοί είμαστε, τα κίνητρα όμως που μας οδηγούν στις πράξεις και ο χαρακτήρας των πράξεων διαφέρουν.
Άλλα κίνητρα και άλλο σκοπό έχει ένας που ζει σε καθεστώς δικτατορίας και αγωνίζεται να την ανατρέψει, άλλα ο κουκουλοφόρος καταδότης συνεργάτης των κατακτητών, που προδίδει τους πατριώτες αντιστασιακούς, άλλα ο ληστής της τράπεζας, άλλα ο πράκτορας που εκτός της ταυτότητας θέλει να μην αποκαλυφτεί και η ιδιότητα του, άλλα ο προβοκάτορας κ.ο.κ.
Και έρχομαι στους ανώνυμους σχολιογράφους και τους δήθεν bloggers.
Συντρέχει άραγε κανένας από τους παραπάνω λόγους ή από παρεμφερείς, που για λόγους συντομίας δεν αναφέρω αλλά εννοούνται και γιαυτό κρύβονται πίσω απ΄την ανωνυμία;
Είναι προφανές πως κάποιοι δεν ισχύουν και απ’ αυτούς που ισχύουν αφορούν -αν αφορούν- κάποιους/ες.
Τότε γιατί διαλέγουν την ανωνυμία;
Ντρέπονται για τις απόψεις τους;
Νοιώθουν πως αυτά που γράφουν τους εκθέτουν στον κίνδυνο να πάρουν απαντήσεις που μπορεί να τους κάνει κατά το κοινώς λεγόμενο «ρόμπα» και διαλέγουν το σκοτάδι της ανωνυμίας από το φως της επωνυμίας όπως εγώ ;
Φοβούνται κάτι άλλο και αν ναι τί;
Όπως και νά 'χει από τη στιγμή που αποφεύγουν να πράξουν το στοιχειώδες, να αναλάβουν δηλαδή την ευθύνη των όσων γράφουν με την υπογραφή τους, υποθέτω πως δεν αγνοούν πως αυτό είναι ο ορισμός της δειλίας.
Κατανοώ ασφαλώς εκείνους/ες που γράφοντας νοιώθουν πως ανοίγουν τη στρόφιγγα για να εκτονωθεί το συσσωρευμένο μέσα τους μείγμα του φθόνου, της εμπάθειας, των απωθημένων, του κόμπλεξ, ακόμα και του μίσους για συνανθρώπους τους και συναδέλφους τους, για να αισθανθούν μια προσωρινή ανακούφιση.
